آئین مستان

خوبیِ پشت بام همین است ای غریب

پایِ کسی به سینۀ تو وا نمی شود

آقاتون امام جواد روی زمین بود ، کف می زدند ، اما یا جوادالائمه! باباتون نبود .. حتی شیعیانتون هم ندیدن .. یه مشتِ کنیزک دیدنُ وَالسلام ...  آخ بمیرم برای اون آقایی که سراسیمه رسید بالا سر جوانش .. اومد بلندشه دید کمر راست نمیشه ... سر بالا کرد ، دید لشکر اراذلِ کوفه دارن هلهله می کنند ... زن هاشونُ آوردن کف میزنند ... بخونید مقاتل رو ، تاریخ آورده اگر عمۀ سادات نرسیده بود ، حسین رو بدنِ علی اکبر جون میداد .. صدا میزد : عزیزِ مادرم! .. می دوید و می اومد ، صدا رو که شنید برگشت دید زینبِ ، میزد رو کتفِ علی ، خون رو از چشاش پاک کرد ... پاشو ...

 خیز و از جا آبرویم را بخر

عمه را از بینِ نامحرم ببر

مرد جوون شده قد کمون

دلش در تب ناله است

دلش غرق خون، غمش بی کرون

چشاش باغی از لاله است

خدا میدونه سینه ای پر شرر

از غصه و غم ها داره

یه عمره که غصه های فاطمیه

 توی دلش جا داره

روی خاک های حجره

داره میزنه پرپر

با حال پریشونش

همه اش میگه وای مادر

غریب آقام، واااای

با چشمای تر میگه از سفر

پریشون و بی تابه

چه خشک لباش کبود نگاش

آخه تشنه ی آبه

هم آب میشه آروم آروم

از سوز زهر مثل یه شب پیکرش

هم شبیه پروانه ای

از داغ دل میسوزه بال پرش

تو اون هلهله آقا

هی میگه زیر لب

به یاد شام کوفه

امون از دل زینب

اینجا غریب و تنها

میمیرم میمیرم میمیرم

روی لبم یا زهرا

میمیرم میمیرم میمیرم

دوباره با زهر جفا

امامی تشنه جون میده

داره خودش رو نشونه

مادری مهربون میده

مادر منم مثله

حسنت خون جگر میمیرم

مادر منم مثله

حسینت تشنه لب میمیرم

مادر منم مثله

زینبت این روزا اسیرم

اینجا غریب و تنها

میمیرم میمیرم میمیرم

روی لبم یا زهرا

میمیرم میمیرم میمیرم

به غیر همسرم باید

به کی بگم درد دلم

عجب غم بزرگیه

مَحرم خون قاتلم

همسرم منو کشت

مدینه رو به یاد آوردم

همسرم منو کشت

ولی دیگه سیلی نخوردم

همسرم منو کشت

میون آتیش که نمردم

واای مادرم واای مادرم

اینجا غریب و تنها

میمیرم میمیرم میمیرم

روی لبم یا زهرا

میمیرم میمیرم میمیرم

پیکرمو بین حجره

روی زمین انداختن و

اما با این حال واسه من

یه دونه تابوت ساختن و

من کجا کربلا کجا

سنگی به پیشونیم نخورده

من کجا کربلا کجا

کسی پیرهنم و نبرده

من کجا کربلا کجا

بچه ام اینجا سیلی نخورده

مرهم حریف زخم زبان ها نمی شود

اصلاً جگر که سوخت مداوا نمی شود

خیلی ها نقل کردند: ذکریا بن آدم راوی این حدیث، میگه خدمت علی بن موسی الرضا(ع) بودم، جوادالائمه نشسته، یه وقت با یه ناراحتی دست به زمین زد سر به آسمان یلند کرد، داره فکر میکنه علی بن موسی الرضا(ع) فرمود: پسرم چی شده، به چی فکر میکنی؛ امام جواد(ع) فرمود: به اون کاری که با مادرم زهرا(س) کردند، به خدا قسم اون دو نفر از قبر بیرون میکشم،  آتیششون میزنم.... آخه مادر ما رو کتک زدند...مادر انتقامتو میگیرم....

اصلاً جگر که سوخت مداوا نمی شود

گریه مکن بهانه به دست کسی مده

با گریه هات هیچ مدارا نمی شود

خسته مکن گلوی خودت را برای آب

با آب گفتن تو کسی پا نمی شود

هی صدا میزد جگرم سوخت.....

این قدر پیش پای کنیزان به خود مپیچ

با دست و پا زدن گره ات وا نمی شود

گیسو مکش به خاک دلی زیر و رو شود

در این اتاق عاطفه پیدا نمی شود

با ضرب دست و پا زدنت طشت می زنند

جز هلهله جواب مهیا نمی شود

ام فضل به کنیزها دستور داد هلهله کنند، کسی صدای غربت آقا را نشنوه، این کارا سابقه داره وقتی زینب وارد کوفه شد، همه شروع کردند هلهله کردند، یه وقت زینب خواست حرف بزنه زنها دارن دف میزنن، هلهله میکنن، با اون ید الهی خودش اشاره کرد،اشاره کرد ساکت بشید، حتی زنگ آویخته بر گردن شتران هم ایستاد، در لسان امیرالمومنین شروع به حرف زدن کرد، شروع کرد مردم کوفه رو رسوا کردن، گفت، گفت؛ اگه زینب ادامه بده همه چی خراب میشه، یه کاری کردن زینب آرام شد...

مبهوت می نمود به سرنیزه ای نگاه

کی جانپاه زینب و اطفال بی پناه

راحت بخواب چون که پرستار زینب است

یه وقت لحنش عوض شد... حسین جان فکر اینجا رو نمی کردم، یه جمله دیگه هم گفت: اشاره کرد به حضرت رقیه با این بچه حرف بزن...

با غربتی که هست تو غارت نمی شوی

نیزه به جای جایِ تنت جا نمی شود

خوبی پشت بام همین است ای غریب

پای کسی به سینه ی تو جا نمی شود

مادر ببین که دختر مأمون چه کار کرد

 قلبم چو دانه دانه ی سرخ انار کرد

من پای خود ز سوز عطش بر زمین زدم

درو وا کرد دید از پاشنه ی مبارک خون جاری شد، اونقدر پاشنه ی مبارکو به زمین کشید، یکی و سراغ دارم اونقدر پاشنه رو زمین کشید، هی گفت عمو جان عمو جان، نه یکی دیگه هم هست، همون کسی که بابا اومد بغلش کرد علی اکبرم.....

من پای خود ز سوز عطش بر زمین زدم

او هم به پایکوبی خود افتخار کرد

من از شراره ی جگرم ناله می زدم

او می شنید و خنده ی دیوانه وار کرد

می درخشه اشک

ستاره تو سینه تار امشب

بیرق عزا رو بیارید

 رضا عزاداره امشب

غریب آقام

یا جوادالائمه

آقایی گل بهار رضایی

مسموم آتیش زهر جفایی

مولایی وارث حضرت زهرا

مظلومی پسر خون خدایی

جواد شأن نزول کوثر،  برو سوی آغوش ماد

با این زهری که زد بر قلبت شرر

می درخشه اشک ستاره

 تو سینه تار امشب

بیرق عزا رو بیارید

 رضا عزاداره امشب

یا جوادالائمه

گم میشه میون شعله ی آهش

 اشکی که می چکه از تو نگاهش

میسوزن تموم بال و پرش رو

چون عشق فاطمه بوده گناهش

رضا پسر تنهای تو، شده وارث دردای تو 

بیا که بگیره دستای تو

چشم براه مرگ جوونی

که میرسه جونش برلب

 بیرق عزارو بیارید

رضا عزاداره امشب

می درخشه اشک ستاره

 تو سینه تار امشب

بیرق عزا رو بیارید

 رضا عزاداره امشب

یا جوادالائمه

وقتی که بدنی روی زمینه

خورشیده که مثل شعله میمونه

ابری از سایه ی بال کبوتر

روی این کسیکه روضه میخونه

حسین ای گل سرخ خونین

 حسین خفته صحرا بالین

حسین بی کفن افتاده برزمین

روضه ی جوادالائمه

روضه  ی سالار زینب

بیرق عزا رو بیارین

 رضا عزاداره امشب